Iris Wijntje (47) uit Woudrichem is al dertig jaar vrijwilliger bij De Vleet, sindskort ondergebracht bij welzijnsinstellingTrema. Van Timmerdorp tot het brengen van een kop soep naar iemand die eenzaam is; mensen kloppen nooit vergeefs bij haar aan. Ze wordt blij van het werk voor de Hartenbrigade en sinds een paar maanden organiseert ze op donderdagmiddag een inloop. ‘Iedereen is welkom om aan te schuiven voor een kop koffie of thee. Het is leuk als mensen iets meenemen om aan te werken.’ Vandaag wordt er gehaakt, een bord beschilderd met porseleinverf en een tweeluik van raven op doek gemaakt.
Geschreven door
Progressief Altena
Iris doet een poging tot haken. Lachend: ‘Dit is niet echt mijn ding. Ik geloof dat ik beter ben in werken met beeldende materialen. Geef me een homp klei en ik boetseer er een paard van.’ Ook als je niet van het handwerken bent, kun je langskomen benadrukt Iris. ‘Het kost niets en het is gezellig om met elkaar aan tafel te zitten, in plaats van alleen.’ Binnenkort hoopt Iris haar bewegingscertificaat te halen. Speciaal voor de activiteit Bewegen met dementerende ouderen. ‘Het doet me ontzettend goed om iets voor deze mensen te kunnen doen, hun dag een stukje plezieriger te maken.’
Bakfiets
Iris werd op 19-jarige leeftijd moeder. ‘ Mijn man was kostwinner. Het was geen vetpot, maar we konden goed van één salaris leven en ik vond het fijn om voor mijn kindje te zorgen.’ Ze is een levensgenieter. ‘Ik ben blij met mijn tuin. Heerlijk om buiten te zijn en te genieten van het zonnetje of van een stevige herfststorm. Ik hoef niet drie per jaar naar Spanje om gelukkig te zijn, van een stukje fietsen op mijn bakfiets (een cadeau van haar moeder) word ik ook blij!’ Het leven veranderde voor Iris toen ze na de scheiding van haar man met een nieuwe liefde in Den Bosch ging wonen.’ Ik was er niet gelukkig. Ik snapte eerst niet zo goed waarom, tot ik terug ging naar Woudrichem om voor mijn zieke moeder te zorgen. Het kwartje viel. Hier groette ik mensen op straat, kwam oude bekenden tegen en voelde me als een vis in het water.’ Iris verhuisde alleen terug naar Woudrichem. Als je met weinig tevreden bent kun je het best lang volhouden zonder steun, maar langzaam maar zeker had ze bijstand nodig.
Betaald werk
Het lukte niet om betaald werk te vinden. Wat niet meehelpt is haar dyscalculie en dyslexie. ‘Ik heb het lang zonder bijstand kunnen redden. Nu het wel nodig is vind ik het fijn en vanzelfsprekend dat je daar iets voor terugdoet.’ Het vrijwilligerswerk wat ze al sinds jaar en dag doet, past haar als een jas. Vrijwilligerswerk is ook werk. Dat het onbetaald is, doet niets af aan de waarde ervan. Hoe mooi zou het zijn als we daar maatschappelijk meer waarde aan toekennen? Als je door omstandigheden een beroep doet op een bijstandsuitkering en je als vrijwillige tegenprestatie aan de slag gaat als vrijwilliger verdient dat waardering. Intussen zoekt Iris naar een betaalde baan. Een re-integratie training bij De Stip bracht haar met elf andere inwoners van Woudrichem in contact. Zeven weken lang volgden de deelnemers een intensieve training op weg naar betaald werk. De deelnemers geven aan dat zij veel energie krijgen van de persoonlijke aanpak en dat hun eigenwaarde hierdoor is gegroeid. Mensen beseffen door het volgen van de training dat zij zelf meer regie moeten pakken om vooruit te blijven gaan en kansen niet moeten laten versloffen. Dat is Iris ook niet van plan. ‘We hebben als groep een band met elkaar opgebouwd. Ik zit nog niet zo lang in de bijstand. Er zijn ook mensen die al lang aan de kant staan en die waren de eerste weken best mopperig. Het is mooi om te zien hoe ze door Zizi (El Abtah, eigenaar van De Stip) aan de hand werden meegenomen en hun zelfwaarde hebben terug gevonden.’
Re-integratie in Werkendam en Woudrichem vindt plaats door inzet van Loket Altena www.loketaltena.nl in samenwerking met Werklink, het werkgeversservicepunt voor de Dongemondgemeenten, waarvan de Altena gemeenten onderdeel uitmaken www.wspwestbrabant.nl en incidenteel door www.contactdestip.nl